بررسی مسألة ضعف شعر در صدر اسلام

در این مقاله پس از بیان پیوند میان دین وادبیات، دیدگاه اسلام در باره ی ادبیات ومسأله ی ضعف شعر در صدر اسلام مورد بررسی قرار گرفته است، آنگاه با بررسی آیات قرآنی، واحادیث نبوی وآرای ناقدان قدیم وجدید نتیجه می گیریم که آیاتی از قرآن کریم که در آنها لفظ « شاعر» بکار رفته است، در مقام تحدی وپاسخگویی به مشرکانی نازل شده اند که قرآن را شعر وپیامبر را شاعر می نامیدند، وآیاتی که در آن ها شعر از پیامبر نفی و دور از شأن ومنزلت وی قلمداد شده است، دلیلی بر مذمت خود شعر وشاعری به حساب نمی آیند، همان طوری که امی بودن پیامبر ونفی خواندن ونوشتن از او دلیلی بر مذمت خواندن ونوشتن محسوب نمی شود. همچنین ذم شاعران در قرآن، ربطی به مذمت شعر وارزش هنری آن ندارد بلکه مربوط به رویکرد ومنهج نادرستی است که برخی از شاعران در پیش گرفته اند. آنچه از ناقدان قدیم در مورد ضعف شعر در صدر اسلام نقل شده است، بر جدایی دین از ادبیات وتعارض بین آن دو دلالت نمی کند، بلکه آنچه از گفته های آنان فهمیده می شود، این است که انحراف دینی واخلاقی شاعر، چیزی از قدرت شاعری او نمی کاهد، همان طوری که تعهد دینی واخلاقی بر توان شاعری او نمی افزاید.